3 кастрычніка на Коласавай паляне за ракой Тальлю сабраліся аматары беларускай музыкі і паэзіі.
Слухалі барда Андрэя Мельнікава, спявачку Патрыцыю Свіціну, паэтаў Уладзіміра Рунцэвіча, Славаміра Адамовіча, Сяргея Крачкоўскага, гурт Балцкі субстрат, танчылі пад дуду Міколы Дашыневіча. Ніна Багінская чытала вершы П. Севярынца, Н. Гілевіча і ўласныя.
Талькаўскі фэст 2020
Свае ўражанні і фота ад свята даслаў Сяргей Крачкоўскі: Читать далее
Паважаныя сябры!
Сёлета Талькаўскі фэст адбудзецца ў суботу, 3 кастрычніка.
Запрашаем усіх ахвотных, хто любіць песні, танцы, вершы, а таксама восеньскі лес з журавінамі і грыбамі. Сустрэнем вас ля Талькаўскага клуба ў 12 гадзін.
Пытанні па тэлефоне 80293779959 ці на пошту n.illinich@gmail.com
Больш інфармацыі пра свята на Вікіпедыі ці на нашым сайце талька-інфо
У асіповіцкім раённым краязнаўчым музеі адкрылася мемарыяльная зала Дараганаў, былых уладальнікаў маёнтка Дараганава (зараз—станцыя чыгункі і аграгарадок у Асіповіцкім раёне), а таксама вялікіх зямельных абшараў у суседнім Старадарожскім раёне.
Хто такія Дараганы? Род Дараганаў выходзіць з Палтаўшчыны. Сярод дакументаў, звязаных з казацкім войскам на Ўкраіне, ёсць і звесткі аб тым, што адзін з продкаў гэтай фаміліі даслужыўся да чыну палкоўніка—гэта высокі статус.
Потым, калі Ўсходняя Ўкраіна ўвайшла ў склад Расіі, статус Дараганаў трохі панізіўся: у вялікай краіне было шмат палкоўнікаў і да стварэння Пятром І сапраўднай арміі. Да таго ж Дараганы не маглі мець прэтэнзіі на верхнія прыступкі феадальнай лесвіцы ў Расіі, якія ўжо былі занятыя князямі, баярамі, акольнічымі. Такім чынам, род быў багаты, з пэўнымі каранямі, але ж вядомы і статусны толькі ў межах сваёй Палтаўскай губерні. Дараганы па традыцыі служылі ў войску, на флоце, ці былі штатскімі чыноўнікамі не самага малога, але ж і не найвялікшага рангу. Читать далее
Прародительницей Осиповичей, несомненно, стала железная дорога. Открытие в 1873 году небольшой станции с водокачкой, вокзалом и паровозным депо было событием, сопоставимым по масштабу с тем, как если бы сейчас в Осиповичах построили бы международный аэропорт.
Само здание депо было для наших мест просто фантастикой: подумать только, пятьдесят футов в высоту! Вместительность—целых девять паровозов по три в ряд! Это самое старое в Осиповичах кирпичное сооружение стоит и теперь, только вместо двускатной кровли в нем сделан световой фонарь и увеличены окна. В целом депо—обычное промышленное здание ХІХ века: простые кирпичные стены усилены ступенчатыми контрфорсами. По углам депо изначально украшалось небольшими надстроенными колоннами, похожими на египетские обелиски.
Депо паровозное, постройка до 1900 г.
фото Ю Клеванца.